Leśny kaskader

 

Zimowe spacery z aparatem bywają nie mniej ekscytujący jak w okresie pełnego rozkwitu tętniącego życiem wiosennego lasu. Las zimą wygląda jak senna kraina, ale to tylko pozory. Wystarczy przystanąć i wtopić się z tło tego pejzażu, a po kilku sekundach nasz obraz ożywa. Podczas dzisiejszej eskapady za ptaszętami towarzyszyło mi pewne bardzo pospolite zwierzątko. Pewnie w częstych spotkaniach z przyrodą mało kto ekscytuje się z takiego widoku. Ja jednak zawsze jestem pełna ciekawości i radości, że mogę obserwować takie cuda natury. Mowa tu o Wiewiórce. Wiewiórka  to mały, energiczny, wszędobylski gryzoń, można spotkać go w lasach, parkach i ogrodach na całym świecie. Choć często są uznawane za część miejskiego krajobrazu, mają wiele niezwykłych cech i zachowań które wyróżniają je spośród innych zwierząt. W tym wpisie przyjrzymy się kilku fascynującym ciekawostką na temat wiewiórek.

1. Doskonałe umiejętności wspinaczkowe

Nie raz inie dwa byłam świadkiem kiedy wiewiórka z impetem spadała z drzewa ale nie spadła. Wiewiórki są znane ze swojej zdolności do wspinania się po drzewach, a także skakania między gałęziami. Dzięki specjalnym, elastycznym stawom i pazurom, które potrafią wyginać się w sposób umożliwiający chwytanie i trzymanie gałęzi, wiewiórki poruszają się z niezwykłą gracją. Ich ogon pełni rolę balansu, pomagając w stabilizacji ciała podczas skoków.

2. Pamięć przestrzenna

Wiewiórki wykazują niezwykłą pamięć przestrzenną. Podczas jesieni gromadzą zapasy jedzenia, głównie orzechów, które później zakopują w różnych miejscach. Badania wykazały, że wiewiórki są w stanie zapamiętać setki miejsc, w których ukryły swoje zapasy. Ich pamięć jest na tyle dobra, że potrafią odnaleźć większość z tych miejsc, nawet po kilku miesiącach.

3. Dieta wiewiórki

Choć wiewiórki są głównie roślinożerne, ich dieta jest bardzo zróżnicowana. W ich jadłospisie znajdują się orzechy, nasiona, owoce, a także grzyby i korę drzew. Czasami mogą także spożywać małe owady czy jajka ptaków, ale te produkty stanowią mniejszą część ich diety. Wiewiórki mają niezwykle silne zęby, które pozwalają im łamać twarde skorupy orzechów.

4. Komunikacja

Wiewiórki komunikują się ze sobą za pomocą różnych dźwięków, w tym piszczenia, gwizdania i syczenia. Te dźwięki mogą pełnić różne funkcje: od ostrzegania innych wiewiórek przed zagrożeniem, aż po wyrażanie zdenerwowania. Ponadto wiewiórki używają swojego ogona do wyrażania emocji – gdy są zdenerwowane, machają nim w szybkim tempie.

5. Zjawisko "wiewiórczej ruiny"

Ciekawym zjawiskiem związanym z wiewiórkami jest tzw. "wiewiórcza ruina". W lecie i jesieni wiewiórki mają tendencję do gromadzenia zapasów, a w miarę jak zapasy rosną, niektóre orzechy pozostają nienaruszone i zaczynają się psuć. W rezultacie w okolicach, w których żyje duża liczba wiewiórek, można spotkać miejsca z wieloma rozrzuconymi, rozkładającymi się orzechami. Tego typu miejsca bywają nazywane "wiewiórczymi ruinami".

6. Używanie ogona jako parasol

Wiewiórki mogą wykorzystać swój ogon nie tylko do utrzymywania równowagi podczas skoków, ale również do ochrony przed deszczem. Podczas deszczowej pogody wiewiórka unosi ogon nad głową, tworząc w ten sposób pewnego rodzaju parasol. Choć nie jest to całkowita ochrona przed deszczem, pomaga to zmniejszyć wpływ wilgoci na ciało zwierzęcia.

7. Mistrzowie w podchodzeniu

Wiewiórki mają wyjątkowy sposób podejścia do drzewa, gdy zauważą potencjalne zagrożenie. Zamiast biec w górę po pniu drzewa jak wiele innych zwierząt, wiewiórki przyjmują bardziej skomplikowaną metodę: skręcają ciało, aby w bardziej precyzyjny sposób wspiąć się w górę. Ten sposób daje im większą szybkość i lepszą kontrolę nad ruchem, co może pomóc im w ucieczce przed drapieżnikami.

8. Wiewiórki a zmiany klimatyczne

Wiewiórki są również wskaźnikami zmian klimatycznych. Badania pokazują, że w wyniku zmian w klimacie, takich jak cieplejsze zimy, wiewiórki mogą mieć problem z adaptacją do warunków. W szczególności zmiana temperatury wpływa na ich zdolność do przechowywania zapasów – orzechy mogą szybciej tracić swoje właściwości i nie wystarczać na całą zimę.

9. Skrócona długość życia

Chociaż wiewiórki mogą żyć do 10 lat w niewoli, w naturalnych warunkach ich życie jest znacznie krótsze – rzadko przekracza 2-3 lata. Główne zagrożenia dla wiewiórek to drapieżniki, w tym ptaki drapieżne, oraz niebezpieczeństwa związane z ruchem drogowym.

10. Rola w ekosystemie

Wiewiórki odgrywają ważną rolę w ekosystemie, szczególnie w rozprzestrzenianiu nasion. Podczas zakopywania orzechów, nie zawsze znajdują je wszystkie i pozostawiają je, przez co nasiona mogą wykiełkować i wyrosnąć w nowych miejscach. Dzięki temu wiewiórki pomagają w regeneracji lasów i tworzeniu nowych roślinnych siedlisk.

Wiewiórki to zwierzęta pełne energii, a ich zachowanie i umiejętności nie przestają fascynować badaczy i obserwatorów przyrody. Choć często traktowane jako zwykłe gryzonie, mają one ogromny wpływ na swoje środowisko i przyczyniają się do równowagi ekologicznej. Obserwowanie wiewiórek w ich naturalnym środowisku to wspaniała okazja, by podziwiać te małe, ale niezwykle zaradne stworzenia.

                                                                                                     Darz Bór Chwal Ćwik Pola